🔫 Art 77 Ustawy O Rachunkowości

Stwierdza się w nim między innymi (art. 77 pkt 2 uor), że kto wbrew przepisom ustawy o rachunkowości dopuszcza do: sporządzenia sprawozdania finansowego niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu nierzetelnych danych - podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości. Regulacje zawarte w ustawie o rachunkowości stosuje się, z zastrzeżeniami określonymi przez ustawodawcę, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podmiotów wymienionych w art. 2 ustawy o rachunkowości, tj.: Termin rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych według ustawy o rachunkowości Zeszyty Metodyczne Rachunkowości nr 3 (507) z dnia 1.02.2020 Zakwalifikowanie wydatków na zakup opakowań na właściwe stanowisko kosztów w firmie produkcyjnej skazanego z art. 79 pkt 4 i z art. 77 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, po rozpoznaniu w Izbie Karnej w trybie art. 535 § 5 k.p.k., na posiedzeniu w dniu 9 lutego 2023 r., kasacji wniesionej na korzyść przez Prokuratora Generalnego od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Podział wierzytelności za okres rozliczeniowy. Art. 77. Podział wierzytelności za okres rozliczeniowy. Dz.U.2022.0.2309 t.j. - Ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne. 1. Wierzytelność za okres rozliczeniowy, w trakcie którego zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne, w szczególności z tytułu czynszu najmu Termin sporządzenia, podpisania, zatwierdzenia i złożenia sprawozdania finansowego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami sporządzenie sprawozdania finansowego powinno nastąpić nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego. Art. 52 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Kierownik jednostki zapewnia sporządzenie rocznego Urzędy skarbowe na podstawie § 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 czerwca 2003 r. w sprawie określenia organów uprawnionych obok Policji do prowadzenia dochodzeń oraz organów uprawnionych do wnoszenia i popierania oskarżenia przed sądem pierwszej instancji w sprawach podlegających rozpoznaniu w postępowaniu Zagrożenie karą pozbawienia wolności do 2 lat oznacza, że mamy do czynienia z przestępstwem, a nie wykroczeniem. Do dyskusji jest warunkowe umorzenie postępowania karnego dotyczącego przestępstwa z art. 77 ustawy o rachunkowości. Sąd może to bowiem uczynić, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności 1) art. 69 ust. 6, 7 i 9, art. 70, art. 72 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 136 ustawy o biegłych rewidentach, 2) art. 4 i art. 5 oraz art. 17 ust. 1 akapit drugi i ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 537/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań Trzeba również pamiętać, że zgodnie z zapisami ustawy o rachunkowości ( art. 77 ), osoba, która dopuszcza do nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Podatnikowi mogą być zatem wymierzone dwie osobne kary, tj. na podstawie art. 77 ustawy o To podpada pod art. 77 ustawy o rachunkowości. I tu warto zainteresować się do niedawna niejawnym, lecz ujawnionym i wreszcie opublikowanym raporcie Banku Światowego: „Porównanie polskich przepisów rachunkowości sektora publicznego z międzynarodowymi standardami rachunkowości sektora publicznego (MSRSP)”, który jest do pobrania ze W art. 79 ustawy o rachunkowości wymieniono inne wykroczenia: 1) niepoddawanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, 2) nieudzielanie lub udzielania niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczania go do pełnienia obowiązków, ZVP5wlu. Przepisy ustawy o rachunkowości przewidują kary za różnego rodzaju czyny zabronione związane ze sprawozdawczością, w tym polegające na niewłaściwym sporządzaniu lub nieskładaniu sprawozdania finansowego. Za jakie czynności lub ich brak przewidziane są kary i kto ponosi odpowiedzialność w tym zakresie? Odpowiedzialność za sprawozdania finansowe Omawiając zagadnienie dotyczące odpowiedzialności karnej za sprawozdawczość finansową firmy należy sięgnąć po regulacje zawarte w ustawie o rachunkowości. I tak, w świetle zapisów art. 77 ustawy o rachunkowości, zakłada się odpowiedzialność w zakresie sporządzania następujących rodzajów dokumentów: - sprawozdania finansowego, - skonsolidowanego sprawozdania finansowego, - sprawozdania z działalności, - sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, - sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, - skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej. Przy czym, przewidzianej przez ustawodawcę karze grzywny lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie może podlega niesporządzenie dokumentu, podawanie nierzetelnych danych (tj. niezgodnych z rzeczywistością), jak również sporządzanie sprawozdania niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Natomiast w art. 79 ustawy o rachunkowości odpowiedzialność karna w zakresie składania sprawozdań finansowych przewidziana została w przypadku: - niezłożenia sprawozdania finansowego do ogłoszenia; - niezłożenia sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej we właściwym rejestrze sądowym. Odpowiedzialność kierownika jednostki Przepisy jednoznacznie wskazują, że obowiązki w zakresie sprawozdawczości finansowej należą do kierownika jednostki organizacyjnej, będącej członkiem zarządu, wobec czego to on ponosi odpowiedzialność za wszystkie wyżej wymienione czynności związane ze sprawozdawczością. Natomiast w przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu. Zgodnie bowiem z art. 69 ust. 1 ustawy o rachunkowości to kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty. Zobacz: Klasyfikacja Środków Trwałych ze stawkami amortyzacji i powiązaniem z KŚT 2010 A zatem, z punktu widzenia odpowiedzialności za sprawozdawczość finansową, kluczowe jest właściwe zdefiniowanie kierownika jednostki. W orzecznictwie i doktrynie wskazuje się, że kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, jest odpowiedzialny za dokumentację co do przyjętych zasad rachunkowości, a także odpowiada za złożenie rocznego sprawozdania finansowego we właściwym rejestrze sądowym. Jednakże ponoszenie odpowiedzialności za realizację zadań z zakresu rachunkowości nie jest tożsame z fizycznym prowadzeniem ksiąg rachunkowych oraz wykonaniem innych czynności z zakresu rachunkowości przez kierownika jednostki. Odpowiedzialność ta może mieć dwojaką postać, po pierwsze może dotyczyć odpowiedzialności z tytułu nadzoru, w sytuacji powierzenia prowadzenia ksiąg rachunkowych innej osobie lub innemu podmiotowi, po drugie może dotyczyć odpowiedzialności za prowadzenie rachunkowości, kiedy jest ono realizowane przez samego kierownika jednostki. W praktyce gospodarczej dochodzi więc często do sytuacji, że odpowiedzialność za sprawozdawczość jest niewłaściwie rozumiana i przypisywana osobie lub podmiotowi (np. biuru rachunkowemu), który zajmuje się fizycznie realizacją czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Odpowiedzialność księgowego Warto mieć na uwadze, że powierzenie obowiązków związanych ze sprawozdawczością finansową księgowemu (zgodnie art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowości) nie powoduje, że kierownik jednostki (członek zarządu) jest z niej zwolniony. Wskazuje na to wyrok Sądu Najwyższego z 16 października 2014 r. (sygn. akt II KK 279/14), w którym czytamy, że w dalszym ciągu „osobą uprawnioną i zobowiązaną do składania rocznego sprawozdania finansowego jest kierownik jednostki, przez którego należy rozumieć członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy - członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę”. Mimo to księgowy może ponosić odpowiedzialność, obok kierownika jednostki, za czyn polegający na sporządzeniu nieprawdziwego sprawozdania finansowego. Może bowiem, jeśli udowodni mu się działanie w porozumieniu z kierownikiem jednostki, swoim zachowaniem wypełnić znamiona współsprawstwa lub pomocnictwa, gdy udowodni mu się ułatwianie kierownikowi jednostki dokonywania zafałszowań. Podstawa prawna: - ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (ostatnia zmiana: z 2018 r., poz. 650). Kto ponosi odpowiedzialność za błędy w księgach rachunkowych w świetle ustawy o rachunkowości? odpowiada NATASZA OSTROWSKA - ekspert z TPA Horwath Sztuba Kaczmarek Ustawa o rachunkowości nakłada odpowiedzialność za błędy w księgach rachunkowych na kierownika jednostki, tj. osobę lub organ uprawniony do zarządzania spółką. W sytuacji gdy kierownikiem jednostki jest organ spółki, odpowiedzialność rozkłada się na wszystkich jego członków. Warto wskazać, że regulacja art. 77 ustawy rozszerza zakres odpowiedzialność za nierzetelne prowadzenie ksiąg rachunkowych, prowadzenie ich w sposób sprzeczny z przepisami ustawy lub ich nieprowadzenie pomimo takiego obowiązku na każdego, kto dopuszcza się takiego działania lub zaniechania. Zatem, nie tylko kierownik jednostki odpowiada za powstałe nieścisłości czy omyłki w księgach rachunkowych, ale także osoba odpowiedzialna w spółce za ich prowadzenie, czyli np. główna księgowa lub zewnętrzne biuro rachunkowe. Czy kierownik jednostki może pozbyć się ciężaru odpowiedzialności? Powierzenie prowadzenia ksiąg rachunkowych innej osobie, przykładowo głównemu księgowemu, w miejscu jej siedziby, nie oznacza przeniesienia na tę osobę odpowiedzialności z tytułu tych czynności. Odpowiedzialność kierownika jednostki jest zapisana w art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowość. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu nie zostaje wyłączona ani ograniczona poprzez zlecenie określonych obowiązków w zakresie rachunkowości innej osobie za jej zgodą. Należy zwrócić uwagę, że główny księgowy, jeżeli został zatrudniony na podstawie umowy o pracę, ponosi również odpowiedzialność wobec pracodawcy z tytułu niewłaściwego wykonania obowiązków służbowych na gruncie przepisów kodeksu pracy. W świetle bowiem art. 114 tej ustawy, nie tylko niewykonanie obowiązków pracowniczych, ale również ich niewłaściwe wypełnienie z winy pracownika skutkuje odpowiedzialnością materialną po stronie pracownika. Omawiana regulacja nie znajduje natomiast zastosowania w sytuacji, jeżeli pracodawca lub inna osoba miały swój udział w powstaniu albo zwiększeniu szkody, czyli np. gdy pracownik działał na wyraźne polecenie pracodawcy. Zasadniczo zatem kierownik jednostki pozostanie odpowiedzialny za błędy w księgach rachunkowych, niemniej poniesione straty w niektórych sytuacjach mogą zostać spółce niejako zrekompensowane na podstawie odrębnych regulacji, np. w sytuacji gdy powstały wskutek niekompetencji głównego księgowego będącego jednocześnie pracownikiem spółki. Warto dodać, że w ramach organu spółki, jakim jest np. zarząd, możliwe jest takie unormowanie zakresu obowiązków poszczególnych jego członków, które w określonych okolicznościach może pozwolić na ograniczenie odpowiedzialności karnej w odniesieniu do członków zarządu wyłączonych z prowadzenia spraw rachunkowo-finansowych spółki. Czy przepisy innych ustaw przewidują sankcje w zakresie błędów w księgach rachunkowych? Tak, kodeks karny skarbowy ( określa sytuacje, w których jednostka nie prowadzi ksiąg rachunkowych pomimo takiego obowiązku, lub prowadzi je w sposób nierzetelny (powielając w tym zakresie niejako sankcje nałożone postanowieniami artykułów ustawy o rachunkowości) albo wadliwy. Jednocześnie sankcjom podlegają uchybienia dotyczące miejsca przechowywania ksiąg rachunkowych w sytuacji, gdy prowadzenie ksiąg powierzono zewnętrznemu podmiotowi, np. biuru rachunkowemu. Co więcej, również brak powiadomienia odpowiednich organów o prowadzeniu ksiąg przez zewnętrzny podmiot może narazić podatnika na konsekwencje wynikające z powyższych regulacji. Pośrednio sankcje na nierzetelnych księgowych nakłada również rozporządzenie ministra finansów w sprawie uprawnień do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W sytuacji bowiem, gdy osobie uprawnionej do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych zostanie w drodze postępowania sądowego udowodniona wina, czyli zostanie wydany wyrok skazujący, osoba ta traci uprawnienia wynikające z posiadanego certyfikatu księgowego. Sankcja ta występuje, jeżeli udowodniono takiej osobie umyślne działanie lub jedno z przewinień wskazanych w art. 77 ustawy o rachunkowości. Kiedy księgowy może zostać pociągnięty do odpowiedzialności, a kiedy może jej uniknąć? Jak wspomniałam, odpowiedzialność księgowego wynika wprost z regulacji art. 77 ustawy o rachunkowości. Przepis ten obejmuje zarówno uchybienia dotyczące zasad prowadzenia ksiąg rachunkowych, jak i sporządzenia sprawozdania finansowego oraz rzetelności ujętych w nim danych. Jakkolwiek kierownik jednostki jest obowiązany do zapewnienia sporządzenia sprawozdania finansowego, główny księgowy również potwierdza jego prawidłowość własnym podpisem. Ponadto, księgowy dokonuje weryfikacji dowodów księgowych oraz odpowiada za ich prawidłowe ujęcie w ewidencji jednostki. W konsekwencji, identyfikacja nieprawidłowości lub uchybień w księgach rachunkowych, sprawozdaniu finansowym czy dowodach księgowych daje teoretyczną podstawę do obarczenia odpowiedzialnością w całości lub w części głównego księgowego spółki. Ustawodawca nie rozróżnia w tym zakresie, czy zaniedbanie powstało w wyniku celowego działania czy też nieumyślnie. Odmiennie kwestia przedstawia się w odniesieniu do odpowiedzialności ustalonej na gruncie O tym, czy główny księgowy podlegać będzie sankcjom w trybie tej ustawy, decyduje charakter jego działania. Bowiem jedynie działanie umyślne jest w tym wypadku penalizowane. Z kolei, o winie umyślnej można mówić wówczas, gdy sprawca czynu miał zamiar popełnić czyn zabroniony lub godził się na jego popełnienie. Sankcja wynikająca z regulacji zostanie zatem nałożona na księgowego, któremu zostanie udowodnione, iż jego działanie było celowe i wynikało ze świadomego działania. Nie mamy natomiast do czynienia z przestępstwem lub wykroczeniem skarbowym na gruncie jeśli możliwe jest wykazanie, iż sprawca działał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność. Podobnie jest w przypadku działania w atmosferze tzw. usprawiedliwionej nieświadomości karalności popełnianego czynu. Brak wymaganego usprawiedliwienia w omawianych przypadkach, jakkolwiek nie powoduje wyłączenia działania regulacji może skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary przez sąd. Jakich kar i za jakie przewinienia mogą obawiać się osoby odpowiedzialne za rozliczenia księgowe spółki? Zarzut nierzetelnego prowadzenia ksiąg rachunkowych może skutkować karą grzywny lub pozbawienia wolności do lat dwóch, albo obu tymi karami łącznie. Podobnie karane jest niesporządzenie sprawozdania finansowego, sporządzenie go niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości lub uwzględnienie w nim nierzetelnych danych. Nawet poprawnie sporządzone sprawozdanie, które jednakże nie zostanie poddane badaniu i złożone do ogłoszenia wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 64 również naraża osoby odpowiedzialne w tym zakresie na sankcje grzywny lub pozbawienia wolności. Z negatywnymi konsekwencjami liczyć się muszą również osoby, które pomimo otrzymania wyroku skazującego w związku z poczynionymi nadużyciami odbierającego im de facto prawo wykonywania zawodu, nadal świadczą usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych. Z kolei, na gruncie przepisów karnych skarbowych przewidziano kary grzywny dla osób odpowiedzialnych, którym udowodni się umyślne działanie skutkujące prowadzeniem ksiąg w sposób nierzetelny, wadliwy lub w sytuacji, gdy księgi te nie będą w ogóle prowadzone. Czyny te podlegają karze grzywny do wysokości 240 stawek dziennych na podstawie regulacji art. 60 i 61 przewiduje również instytucję tzw. odpowiedzialności posiłkowej. Zgodnie z art. 24 ww. ustawy, kara grzywny za popełnione przestępstwo skarbowe może być nałożona również na osobę prawną, np. spółkę, jeśli jego faktycznym sprawcą był pracownik spółki lub inna osoba, a spółka odniosła korzyść wskutek bezprawnego działania tej osoby. Przestrogą dla nierzetelnych księgowych może być wyrok przytoczony na stronie Ministerstwa Finansów. Dotyczy on sytuacji, w której główna księgowa spółki została skazana na rok pozbawienia wolności w związku z udowodnieniem jej winy w zakresie nieprawidłowości w rozliczeniach spółki w podatku od towarów i usług, co skutkowało powstaniem zaległości podatkowej po stronie spółki. Jakie w praktyce problemy mogą napotykać spółki na polu odpowiedzialności za nierzetelnie prowadzone księgi rachunkowe? Zdarza się, iż przedsiębiorcy pozostają w błędnym przekonaniu, iż zawarcie umowy z biurem rachunkowym o usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych skutkuje przerzuceniem odpowiedzialności za ewentualne błędy na to biuro. Rzeczywistość niestety jest inna. W przypadku bowiem, gdy wskutek pomyłki czy zaniedbania biura rachunkowego powstanie po stronie spółki zaległość podatkowa, za niedobrany podatek odpowiadać będzie spółka jako podatnik, a nie biuro rachunkowe. Choć spółka będzie mogła domagać się odszkodowania, na drodze powództwa cywilnego, ciężar zaległego podatku wraz z odsetkami będzie musiała ponieść sama. Odszkodowanie należne w takiej sytuacji może na ogół wypłacić firma ubezpieczeniowa w związku z faktem, iż osoba fizyczna, jak i prawna uprawniona do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, której powierzono takie zadanie, jest na mocy art. 80a ustawy o rachunkowości obowiązania do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością obejmującą swym zakresem właśnie prowadzenie ksiąg rachunkowych. PODSTAWA PRAWNA • Art. 77 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.). • Art. 60 i 61 ustawy z 10 września 1999 - Kodeks karny skarbowy ( z 2007 r. nr 111, poz. 765). Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE Kto musi prowadzić księgi rachunkowe? Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych ustala ustawa o rachunkowości w art. 2 ust. 1. Zgodnie z prawem, obowiązek dotyczy spółek handlowych: osobowych, kapitałowych oraz organizacji, a także spółek cywilnych i osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego. Obowiązek spoczywa również na osobach fizycznych, spółkach jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, gdy ich przychody netto za poprzedni rok obrotowy były równe lub większe od 2000000 euro. Kolejną grupą, dla której prowadzenie pełnej księgowości jest obowiązkiem, to jednostki organizacyjne działające na podstawie prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, funduszów inwestycyjnych, o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, a także przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na osiągane przychody. Instytucje, takie jak: urzędy gmin, powiatów, województw i ich związków, państwowe, gminne, powiatowe i wojewódzkie jednostki budżetowe i zakłady budżetowe również muszą prowadzić księgi rachunkowe. Obowiązek dotyczy też jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, oddziałów i przedstawicielstw zagranicznych przedsiębiorców uczestniczących w obrocie gospodarczym na terenie Polski oraz jednostek, które otrzymują na wykonanie zadań zleconych fundusze celowe, dotacje i subwencje z budżetu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Dobrowolne stosowanie ksiąg rachunkowych Osoby fizyczne, spółki jawne oraz spółki partnerskie, których przychody netto za poprzedni rok obrotowy były niższe od 2000000 euro, chociaż nie muszą, mogą dobrowolnie prowadzić księgi rachunkowe. Aby to zrobić, konieczne jest jednak zawiadomienie właściwego urzędu skarbowego jeszcze przed rozpoczęciem roku obrotowego. Chociaż obowiązek nie jest nałożony na te podmioty obligatoryjnie, wiele firm decyduje się na taką formę rachunkowości, gdyż pozwala ona zarządowi na uzyskanie dużej ilości informacji na temat procesów finansowych zachodzących w przedsiębiorstwie. Ułatwia to ustalenie polityki finansowej firmy i obrazuje jej kondycję. Cel i sposób prowadzenia ksiąg rachunkowych Ponieważ forma prowadzenia ksiąg jest skomplikowana, zazwyczaj firmy zwracają się o pomoc do biur rachunkowych z certyfikatem Ministerstwa Finansów. Prowadzenie ksiąg rachunkowych jest zadaniem trudnym w porównaniu z prowadzeniem KPiR. Obejmuje nie tylko przychody i rozchody, ale także wszelkie inne działania finansowe, wykonywane przez dany podmiot gospodarczy. Pełna księgowość służy do rozliczenia podatkowego, ale ma także za zadanie rejestrację wszystkich wydarzeń finansowych – tak, by dawały one przejrzysty obraz działalności i finansów danej jednostki. Zapis księgowy przedstawia dowód w księgach rachunkowych. Dlatego księga rachunkowa musi być prowadzona chronologicznie, w sposób rzetelny, odzwierciedlający stan rzeczywisty. Zapis ma być aktualny i bezbłędny, dlatego musi być sprawdzany. Wpisu dokonuje się w dniu zdarzenia. Udokumentowanie zapisów ma umożliwiać identyfikację dowodów na każdym etapie przetwarzania danych. Dla niektórych podmiotów ustawa o rachunkowości przewiduje konieczność corocznego sporządzania sprawozdań finansowych. Dzięki zapisom w księdze możliwe jest sporządzanie raportów i sprawozdań finansowych. Na jej podstawie dokonuje się rozliczeń i sporządza deklaracje podatkowe. Składniki księgi rachunkowej Na księgi rachunkowe składają się: dziennik, księga główna, księgi pomocnicze, inwentarz, zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz sald ksiąg pomocniczych. W dzienniku umieszcza się chronologiczny spis zdarzeń występujących we wskazanym okresie sprawozdawczym. Są one ponumerowane i oznaczone. Suma zapisów musi zgadzać się z wszystkimi zapisami na kontach syntetycznych łącznie. W przeciwnym razie występuje błąd. Konta syntetyczne to konta księgi głównej, natomiast konta analityczne to konta ksiąg pomocniczych. Służą one do rejestrowania zdarzeń gospodarczych. Stosuje się zasadę podwójnego zapisu. Zestawienie obrotów i sald ksiąg pomocniczych sporządza się w celu sprawdzenia zgodności z zestawieniem sal księgi głównej i potwierdzenia prawidłowości zasady podwójnego zapisu. Kolejnym składnikiem ksiąg jest inwentarz. Sporządzają go podatnicy, którzy w danym roku przeszli z księgowości uproszczonej na pełną. Jest to wykaz aktywów i pasywów potwierdzony inwentaryzacją. Chociaż prowadzenie ksiąg rachunkowych jest skomplikowane i dla wielu podmiotów obowiązkowe, coraz więcej przedsiębiorstw decyduje się dobrowolnie na taką formę rachunkowości. Jest to świadomy wybór, pozwalający na bieżąco kontrolować kondycję firmy.

art 77 ustawy o rachunkowości